Orde: Ornithischia

Onderorde: Ornithopoda

Familie : Iguanodontidae

Geslacht: Iguanodon (Mantell, 1825)

Soorten:
I. bernissartensis (Boulenger, 1881)
I. galvensis (Verdú et al., 2015)

Iguanodon (leguanentand) leefde 125 miljoen jaar geleden in Europa. Iguanodon is buiten één van de best beschreven dinosaurussen, ook de eerst beschreven dinosaurus, en de tweede die zijn naam krijg. Resten werden voor het eerst gevonden in 1809 in Engeland. Ze werden toen toegeschreven aan een uitgestorven soort krokokil. Pas vele jaren later werd het duidelijk dat het om een compleet nieuw dier ging, een soort uitgestorven, gigantische hagedis. De ontdekker wou het dier toen Iguanasaurus (leguanenhagedis) noemen,  maar op advies van andere geleerden veranderde hij dit in Iguanodon, wat leguanentand betekent. In deze tijd dacht men nog steeds dat Iguanodon een gigantische hagedis was die in de bomen leefde. De duimklauw werd per abuis op de neus geplaatst, en als een soort hoorn aangezien.

Iguanodon werd ongeveer 9 meter lang en woog 8 ton. Hiermee is hij het grootste lid van de familie, andere leden van de Iguanodontidae waren veel kleiner en slanker. Fossielen van Iguanodon zijn buiten in België, ook in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland gevonden. Vondsten uit Spanje, Portugal, Roemenië en andere delen van de wereld, werden oorspronkelijk toebeschreven aan Iguanodon, maar tegenwoordig is bekend dat deze tot andere soorten toebehoren. De voorpoten van Iguanodon leken op een soort hoeven, waarmee Iguanodon zich gemakkelijk op vier poten kon voortbewegen. Door de grote en gespierde achterpoten kon Iguanodon zich echter ook op twee poten voortbewegen.

Het was pas in 1878 dat het beeld dat mensen van Iguanodon hadden, revolutionair veranderde. In een steenkoolmijn in het dorp Bernissart in België, stootte men op een dag op heel zwarte, harde stukken gesteente. Men dacht dat het fossiel hout was. Er werden steeds meer van deze vreemde stukken "hout" boven gebracht, en bij nader onderzoek werd duidelijk dat het om fossiele beenderen ging. Er werden vijf bijna volledige skeletten verzameld, maar de werken werden stopgezet omdat de tunnels ondergelopen waren. 

In 1879 werden de werken verder gezet. In de komende jaren werden tientallen tonnen gesteente met paard en kar naar de hoofdstad Brussel vervoerd. In totaal werden 24 volledige en 7 onvolledige skeletten opgegraven. De opgravingen werden echter stopgezet wegens geldgebrek, en waarschijnlijk liggen er nog tientallen, zo niet honderden, complete Iguanodon-skeletten onder de grond in Bernissart.  Men neemt aan dat niet alle Iguanodons tegelijkertijd "begraven" werden. In het algemeen wordt aangenomen dat er hier zich vroeger een moeras bevond, waar zo nu en dan individuen, of zelfs hele kuddes, in vast kwamen te zitten.
Deze vondsten hebben het beeld van Iguanodon, en dinosaurussen in het algemeen, radicaal veranderd. Vanaf toen zag men Iguanodon als een kangoeroe-achtig wezen dat zich voortbewoog op twee poten. De duimklauw werd nu op de juiste plek gezet, en werd niet langer meer als neushoorn gebruikt. Pas halverwege de 20e eeuw werd duidelijk dat Iguanodon zich grotendeels op vier poten voortbewoog, en zich alleen op twee poten bevond tijdens het eten of wegvluchten van carnivoren.

In het begin van het krijt, de tijd waarin Iguanodon leefde, bestond Europa uit een grote groep eilanden voor de kust van Noord-Amerika. Door de lage zeewaterspiegel kon Iguanodon zich echter over een vrij groot gebied verspreiden. Enkele miljoenen jaren later, zo'n 120 miljoen jaar geleden, steeg de zeespiegel echter, waardoor het verspreidingsgebied van Iguanodon kleiner geweest zal zijn. Het dieet van Iguanodon bestond voornamelijk uit bladeren. Iguanodon kon deze laag bij de grond zoeken wanneer hij op vier poten stond, maar wanneer hij op zijn achterpoten stond, kon hij tot een hoogte van wel vier meter voedsel verzamelen. Met zijn pink kon hij rechtopstaand takken en bladeren grijpen. De duimstekel diende hoogstwaarschijnlijk ter verdediging tegen carnivoren, aangezien Iguanodon niet al te snel kon lopen. Door zijn gewicht van 3 ton en vrij robuuste bouw, bereikte een volwassen exemplaar een snelheid van hoogstens 30 kilometer per uur, wat niet snel genoeg is om te ontsnappen aan carnivoren